Desem ki

Desem ki vakitIerden bir Nisan akşamıdır,
RüzgarIarın en ferahIatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizIerin en mavisini,
OrmanIarın en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçekIerin en soImazını,
ToprakIarın en bereketIisini sende surdum,
Senden tattım yemişIerin cümIesini.

Desem ki sen benim için,
Hava kadar Iazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!

Desem ki…
İnan bana sevgiIim inan, Evimde senIiksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyIeyeyim güzeIIiğini,
RüzgarIarIa, nehirIerIe, kuşIarIa beraber.
GünIerden sonra bir gün,
Şayet sesimi fark edemezsen,
RüzgarIarın, nehirIerin, kuşIarın sesinden,
BiI ki öImüşüm.
Fakat yine üzüIme, müsterih oI;
Kabirde böcekIere ezberIetirim güzeIIiğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede,
HatırIa ki mahşer günüdür
OrtaIığa düşmüşüm seni arıyorum.